2de week!
Door: Martijn Meijer
Blijf op de hoogte en volg Martijn
18 Mei 2014 | Filipijnen, Calinan
28/4
Vandaag begonnen we met onze oriëntatie buiten het ziekenhuis. Na ons vertrek ( een half uur later dan gepland) zouden we eerst naar het weeshuis gaan. De airco in de auto deed het niet, dus qua temperatuur zat het wel goed. Eenmaal aangekomen, stonden we voor het Eagle center. Helen vond het leuk om dit eerst nog even aan ons te laten zien, voordat we naar het weeshuis gingen. Hier houden ze, in eigenlijk te kleine hokken, verschillende dieren. Zoals bijv. een krokodil met maag problemen door het veelvuldig nuttigen van stenen. De trots van het park was de Filippijnse arend, die net genoeg ruimte had om te kunnen rekken en strekken. Voor 25000 Peso (416 euro) mocht je een Filippijnse arend een naam geven die hij vervolgens 5 jaar zal behouden. Op het eind was er nog de mogelijkheid om met een aantal slangen op de foto te gaan.
Nadat iedereen met een slang op de foto was geweest vertrokken we daadwerkelijk richting het weeshuis. Hier aan gekomen kregen we allemaal een stoel en vertelde de eigenaresse iets over de weeskinderen en het ontstaan van het weeshuis. Hierna ging ieder kind individueel zichzelf voorstellen in het Engels en daarna zongen ze een liedje voor ons, dat ze hadden voorbereid. Na het liedje kregen wij de mogelijkheid om ons voor te stellen en te vertellen wat wij van het weeshuis vonden. 2 uur later zijn we weer terug gegaan naar het ziekenhuis voor onze lunch.
Toen alle magen weer gevuld waren reden we richting Davao. Waar we naartoe gaan is altijd een beetje onduidelijk. Tot ieders verbazing reden we naar het ‘’ Central Communication and emergency response center’’. Hier stonden brandweerwagens en ambulances. We kregen kort een uitleg, hoe het hier eraan toe gaat op de ambulance en wat er aanwezig is op een ambulance. Dit is allemaal net even iets anders dan in Nederland. Zo hebben ze maar drie soorten medicatie, waarvan 1 bloeddrukverlagend, 1 voor de luchtweg en nog een andere die ik even vergeten ben. Wat dan weer niet aanwezig is op de ambulance, is pijnstilling en een AED. Eventueel wordt de ambulance ook een stageplek, alleen moest dit nog overlegd worden.
We reden weer verder en na een kort ritje kwamen aan bij een klein gebouwtje midden in een iets wat achterstallige woonwijk. Dit was een instelling voor misbruikte meisjes tussen de 4 en 17 jaar oud. Vaak waren deze meisjes misbruikt door de vader of een ander familielid en kwamen ze zwaardbeschadigd binnen. Hier gold hetzelfde principe als in het weeshuis. Eerst hield de eigenaresse een praatje, gevolgd door alle kinderen, die zich voorstelden en hierna werd er nog gezongen. Na afloop kon je nog sieraden kopen gemaakt door de kinderen zelf.
Na weer een kort ritje kwamen we aan bij een instelling voor straatkinderen, wat wel iets weg had van een gevangenis. We moesten 2 poorten door, die beide op slot zaten, voordat we naar binnen konden. Vervolgens kregen PowerPoint presentatie over de instelling en waarom de meeste straatkinderen hier zitten. Simpel gezegd kwam het er op neer dat dit een soort tussen station is voordat kinderen naar de gevangenis gaan, dit kan namelijk pas bij 18 jaar.
Deze instelling was de laatste die we die dag bezochten en daarom moest er nog een evaluatie moment plaats vinden. Dit hebben we heerlijk aan het strand van Davao gedaan onder het genot van friet.
29/4
Vandaag begon onze Visaya les (taal die in deze regio wordt gebruikt) om 10 uur. Begon die maar om 10 uur, want er kwam natuurlijk van alles tussen. Dus uiteindelijk begon de les om 11.30 uur. Na de lunch vertrokken we naar een instelling waar verstandelijk gehandicapten verblijven. Op het eerste oog zag dit er goed uit, alleen van binnen was de toestand wat minder. Zo kon je niet naar boven, omdat dit eerste gerestaureerd moest worden en stonk het er enorm naar urine. Verder was wel alles heel open en liepen de bewoners vrolijk over het terrein. Het leek het mijn een leuke instelling om eens mee te lopen, ook te kijken hoe hier er aan toe gaat.
Na de oriëntatie ben ik naar de sportschool gegaan, genaamd ‘’Domset Gym’’. Het leek even of ik in een soort sloppenwijk beland was voordat ik de gym had bereikt. Huisjes van golfplaten en wat hout, ze speelde hier wat basketbal en een stukje verder was iemand bezig om een compleet varken te roosteren boven het vuur. Vervolgens moest ik weer een klein gebouwtje in en keek uit over de supermarkt die daar ook gevestigd is. Eenmaal boven aangekomen was er een zaaltje met een aantal fitness toestellen. Elke keer als je wilt sporten betaal je 40 peso (0.66 euro). Wat wel jammer was, dat deze apparaten niet verstelbaar waren en ik soms dus te lang was om een oefening normaal uit te kunnen voeren.
Na het sporten ben ik al hardlopend weer terug gegaan naar de accommodatie.
30/4
Na het ontbijt vertrokken (natuurlijk niet op de afgesproken tijd) we richting de rehab clininc. Dit is een groot terrein, afbakent door een muur met prikkeldraad. Op het moment dat wij aankwamen zaten er in totaal 89 mensen. Hiervan zijn er 80 man en 9 vrouw. Iedereen die hier zit moet minimaal 6 maanden blijven. Natuurlijk zijn er strafmethodes waardoor je evt. langer zou moeten zitten. Het strafsysteem werkt als volgt. Waarneer je een fout begaat, krijg je eerst corvee taken. Wanneer je hiervan niet hebt geleerd, moet je 8 uur lang op een stoel zitten en wordt er niet tegen je gesproken. Als dit als nog niet werkt, ga je 7 dagen de isoleercel in. Mocht dit nog niet voldoende zijn, moet je een maand langer blijven. De soort verslaving was vaak wel leeftijd gebonden. Zo waren de meeste kinderen verslaafd aan lijm snuiven en de meeste volwassen zaten aan de alcohol.
Na een praatje met een van de werknemers van de rehab clinic, gingen we door naar een verzorgingstehuis voor ouderen. Beetje triest om te zien was het wel. Alle ouderen zaten in een zaaltje, iets wat doelloos voor zich uit te staren. Achter in de instelling bevonden zich de kamers. Deze kamers waren 2 bij 2 meter en hadden geen deur. De mensen die het iets breder hadden, konden voor wat meer geld een klein huisje betalen die ook op het terrein aanwezig waren.
1/5
Vandaag waren richting Davao gegaan met een klein busje voor 38 peso (0.63 euro)(het openbaar vervoer werkt eigenlijk als volgt. Als het om korte afstanden gaat in de omgeving pak je altijd de tricycle, dit kost vaak 7 peso (0.12 euro). Voor langere afstanden kun je gebruik maken van een Jeepney (soort versierde jeep) of een van (klein wit busje met AC). Het verschil is dat een Jeepney altijd stopt wanneer er iemand in wilt stappen. Een van stopt onderweg niet en heeft een vast begin en eindpunt). Binnen 45 minuten waren we in Davao en gingen we de SM binnen. Dit is een mega winkelcentrum en als je binnen bent waan je je even niet op de Filippijnen. Wat ook heerlijk is, is dat er airco aanwezig is in het gehele winkelcentrum. Na de hele middag rond geslenterd te hebben gingen we weer terug naar de standplaats. Helaas reden er geen busjes meer richting Calinan. Beetje jammer, omdat de opzichter had gezegd dat ze tot 10 uur reden en terwijl het op dat moment pas negen uur was. We waren dus genoodzaakt om richting de taxi stand plaats te lopen. Aangekomen, kwam er iemand aangelopen met een aantrekkelijk bedrag, alleen de auto was wel iets aan de kleine kant. Uiteindelijk zaten we er wel allemaal in, alleen ging de deuren niet dicht en rolden we half uit de auto. Helaas, we moesten een iets grotere gaan zoeken. Uiteindelijk bood een man ons een rit aan, omdat hij daar toevallig toch was om zijn vrouw op te halen. We mochten mee voor 600 peso( 10 euro) en werden veilig afgezet bij de accommodatie
2/5
Onze eerste medical mission hebben we vandaag gehad. Hele mooie ervaring. We reden naar een heel klein plaatsje gelegen aan de voet van een berg. De mensen die daar wonen zijn erg arm en hebben vrijwel niks. Toen we aankwamen werd de groep in tweeën gesplitst. De ene helft ging eten uitdelen en de andere helft (waar ik deel van uitmaakte) ging beginnen met de medical checks. Hier was wel een soort systeem in te vinden. Het begon met het meten van de vitale functies en vervolgens ging je met die resultaten richting de arts. De arts schreef dan de medicatie voor (iedereen kreeg iets, al waren het vitamine pillen) die ze dan vervolgens een stukje verder op konden halen. Rond een uur of 2 waren we klaar en gingen we op weg naar een huis van een van de ziekenhuis medewerkers. Hier hebben we gegeten en wat gepoold. 2 uur later kwam die als nog binnen, de karaoke box. Jammer eigenlijk, omdat ze er vanuit gaan dat je ook een liedje gaat zingen. Na wat aandringen hadden we een liedje gekozen en wilden we wel gaan zingen. Gelukkig hielp moeder natuur ons een handje, want het ging namelijk heel hard regenen, waardoor er kortsluiting ontstond en de stroom uitviel. Na de regenbui zijn we weer teruggegaan richting de accommodatie.
3/5
Na een werkweek van 4 dagen is het ook wel lekker dat je een dagje vrij bent. We zijn met de helft van de groep naar Davao gegaan om even lekker bij te kleuren op het strand. Op de terugweg nog even door de SM gelopen en hebben hier Belgische wafels gegeten. Vervolgens zijn we met de jeepney weer terug naar de accommodatie vertrokken. Hier hebben we dik anderhalf uur overgedaan, waar je met de van minder dan 45 min. kwijt bent. De langere reistijd is dus, omdat de jeepney overal stopt.
4/5
Vandaag echt helemaal niks gedaan, beetje rond om het huisje gehangen. In de avond werd mij gevraagd of ik twee kippen wilden slachten. Na een lichte aarzeling, toch gedaan. Wel apart omdat je heel langzaam moest snijden, zodat eerst het bloed eruit kon vloeien. Om 20:00 Filippijnse tijd 2 minuten stilte gehouden.
Vandaag begonnen we met onze oriëntatie buiten het ziekenhuis. Na ons vertrek ( een half uur later dan gepland) zouden we eerst naar het weeshuis gaan. De airco in de auto deed het niet, dus qua temperatuur zat het wel goed. Eenmaal aangekomen, stonden we voor het Eagle center. Helen vond het leuk om dit eerst nog even aan ons te laten zien, voordat we naar het weeshuis gingen. Hier houden ze, in eigenlijk te kleine hokken, verschillende dieren. Zoals bijv. een krokodil met maag problemen door het veelvuldig nuttigen van stenen. De trots van het park was de Filippijnse arend, die net genoeg ruimte had om te kunnen rekken en strekken. Voor 25000 Peso (416 euro) mocht je een Filippijnse arend een naam geven die hij vervolgens 5 jaar zal behouden. Op het eind was er nog de mogelijkheid om met een aantal slangen op de foto te gaan.
Nadat iedereen met een slang op de foto was geweest vertrokken we daadwerkelijk richting het weeshuis. Hier aan gekomen kregen we allemaal een stoel en vertelde de eigenaresse iets over de weeskinderen en het ontstaan van het weeshuis. Hierna ging ieder kind individueel zichzelf voorstellen in het Engels en daarna zongen ze een liedje voor ons, dat ze hadden voorbereid. Na het liedje kregen wij de mogelijkheid om ons voor te stellen en te vertellen wat wij van het weeshuis vonden. 2 uur later zijn we weer terug gegaan naar het ziekenhuis voor onze lunch.
Toen alle magen weer gevuld waren reden we richting Davao. Waar we naartoe gaan is altijd een beetje onduidelijk. Tot ieders verbazing reden we naar het ‘’ Central Communication and emergency response center’’. Hier stonden brandweerwagens en ambulances. We kregen kort een uitleg, hoe het hier eraan toe gaat op de ambulance en wat er aanwezig is op een ambulance. Dit is allemaal net even iets anders dan in Nederland. Zo hebben ze maar drie soorten medicatie, waarvan 1 bloeddrukverlagend, 1 voor de luchtweg en nog een andere die ik even vergeten ben. Wat dan weer niet aanwezig is op de ambulance, is pijnstilling en een AED. Eventueel wordt de ambulance ook een stageplek, alleen moest dit nog overlegd worden.
We reden weer verder en na een kort ritje kwamen aan bij een klein gebouwtje midden in een iets wat achterstallige woonwijk. Dit was een instelling voor misbruikte meisjes tussen de 4 en 17 jaar oud. Vaak waren deze meisjes misbruikt door de vader of een ander familielid en kwamen ze zwaardbeschadigd binnen. Hier gold hetzelfde principe als in het weeshuis. Eerst hield de eigenaresse een praatje, gevolgd door alle kinderen, die zich voorstelden en hierna werd er nog gezongen. Na afloop kon je nog sieraden kopen gemaakt door de kinderen zelf.
Na weer een kort ritje kwamen we aan bij een instelling voor straatkinderen, wat wel iets weg had van een gevangenis. We moesten 2 poorten door, die beide op slot zaten, voordat we naar binnen konden. Vervolgens kregen PowerPoint presentatie over de instelling en waarom de meeste straatkinderen hier zitten. Simpel gezegd kwam het er op neer dat dit een soort tussen station is voordat kinderen naar de gevangenis gaan, dit kan namelijk pas bij 18 jaar.
Deze instelling was de laatste die we die dag bezochten en daarom moest er nog een evaluatie moment plaats vinden. Dit hebben we heerlijk aan het strand van Davao gedaan onder het genot van friet.
29/4
Vandaag begon onze Visaya les (taal die in deze regio wordt gebruikt) om 10 uur. Begon die maar om 10 uur, want er kwam natuurlijk van alles tussen. Dus uiteindelijk begon de les om 11.30 uur. Na de lunch vertrokken we naar een instelling waar verstandelijk gehandicapten verblijven. Op het eerste oog zag dit er goed uit, alleen van binnen was de toestand wat minder. Zo kon je niet naar boven, omdat dit eerste gerestaureerd moest worden en stonk het er enorm naar urine. Verder was wel alles heel open en liepen de bewoners vrolijk over het terrein. Het leek het mijn een leuke instelling om eens mee te lopen, ook te kijken hoe hier er aan toe gaat.
Na de oriëntatie ben ik naar de sportschool gegaan, genaamd ‘’Domset Gym’’. Het leek even of ik in een soort sloppenwijk beland was voordat ik de gym had bereikt. Huisjes van golfplaten en wat hout, ze speelde hier wat basketbal en een stukje verder was iemand bezig om een compleet varken te roosteren boven het vuur. Vervolgens moest ik weer een klein gebouwtje in en keek uit over de supermarkt die daar ook gevestigd is. Eenmaal boven aangekomen was er een zaaltje met een aantal fitness toestellen. Elke keer als je wilt sporten betaal je 40 peso (0.66 euro). Wat wel jammer was, dat deze apparaten niet verstelbaar waren en ik soms dus te lang was om een oefening normaal uit te kunnen voeren.
Na het sporten ben ik al hardlopend weer terug gegaan naar de accommodatie.
30/4
Na het ontbijt vertrokken (natuurlijk niet op de afgesproken tijd) we richting de rehab clininc. Dit is een groot terrein, afbakent door een muur met prikkeldraad. Op het moment dat wij aankwamen zaten er in totaal 89 mensen. Hiervan zijn er 80 man en 9 vrouw. Iedereen die hier zit moet minimaal 6 maanden blijven. Natuurlijk zijn er strafmethodes waardoor je evt. langer zou moeten zitten. Het strafsysteem werkt als volgt. Waarneer je een fout begaat, krijg je eerst corvee taken. Wanneer je hiervan niet hebt geleerd, moet je 8 uur lang op een stoel zitten en wordt er niet tegen je gesproken. Als dit als nog niet werkt, ga je 7 dagen de isoleercel in. Mocht dit nog niet voldoende zijn, moet je een maand langer blijven. De soort verslaving was vaak wel leeftijd gebonden. Zo waren de meeste kinderen verslaafd aan lijm snuiven en de meeste volwassen zaten aan de alcohol.
Na een praatje met een van de werknemers van de rehab clinic, gingen we door naar een verzorgingstehuis voor ouderen. Beetje triest om te zien was het wel. Alle ouderen zaten in een zaaltje, iets wat doelloos voor zich uit te staren. Achter in de instelling bevonden zich de kamers. Deze kamers waren 2 bij 2 meter en hadden geen deur. De mensen die het iets breder hadden, konden voor wat meer geld een klein huisje betalen die ook op het terrein aanwezig waren.
1/5
Vandaag waren richting Davao gegaan met een klein busje voor 38 peso (0.63 euro)(het openbaar vervoer werkt eigenlijk als volgt. Als het om korte afstanden gaat in de omgeving pak je altijd de tricycle, dit kost vaak 7 peso (0.12 euro). Voor langere afstanden kun je gebruik maken van een Jeepney (soort versierde jeep) of een van (klein wit busje met AC). Het verschil is dat een Jeepney altijd stopt wanneer er iemand in wilt stappen. Een van stopt onderweg niet en heeft een vast begin en eindpunt). Binnen 45 minuten waren we in Davao en gingen we de SM binnen. Dit is een mega winkelcentrum en als je binnen bent waan je je even niet op de Filippijnen. Wat ook heerlijk is, is dat er airco aanwezig is in het gehele winkelcentrum. Na de hele middag rond geslenterd te hebben gingen we weer terug naar de standplaats. Helaas reden er geen busjes meer richting Calinan. Beetje jammer, omdat de opzichter had gezegd dat ze tot 10 uur reden en terwijl het op dat moment pas negen uur was. We waren dus genoodzaakt om richting de taxi stand plaats te lopen. Aangekomen, kwam er iemand aangelopen met een aantrekkelijk bedrag, alleen de auto was wel iets aan de kleine kant. Uiteindelijk zaten we er wel allemaal in, alleen ging de deuren niet dicht en rolden we half uit de auto. Helaas, we moesten een iets grotere gaan zoeken. Uiteindelijk bood een man ons een rit aan, omdat hij daar toevallig toch was om zijn vrouw op te halen. We mochten mee voor 600 peso( 10 euro) en werden veilig afgezet bij de accommodatie
2/5
Onze eerste medical mission hebben we vandaag gehad. Hele mooie ervaring. We reden naar een heel klein plaatsje gelegen aan de voet van een berg. De mensen die daar wonen zijn erg arm en hebben vrijwel niks. Toen we aankwamen werd de groep in tweeën gesplitst. De ene helft ging eten uitdelen en de andere helft (waar ik deel van uitmaakte) ging beginnen met de medical checks. Hier was wel een soort systeem in te vinden. Het begon met het meten van de vitale functies en vervolgens ging je met die resultaten richting de arts. De arts schreef dan de medicatie voor (iedereen kreeg iets, al waren het vitamine pillen) die ze dan vervolgens een stukje verder op konden halen. Rond een uur of 2 waren we klaar en gingen we op weg naar een huis van een van de ziekenhuis medewerkers. Hier hebben we gegeten en wat gepoold. 2 uur later kwam die als nog binnen, de karaoke box. Jammer eigenlijk, omdat ze er vanuit gaan dat je ook een liedje gaat zingen. Na wat aandringen hadden we een liedje gekozen en wilden we wel gaan zingen. Gelukkig hielp moeder natuur ons een handje, want het ging namelijk heel hard regenen, waardoor er kortsluiting ontstond en de stroom uitviel. Na de regenbui zijn we weer teruggegaan richting de accommodatie.
3/5
Na een werkweek van 4 dagen is het ook wel lekker dat je een dagje vrij bent. We zijn met de helft van de groep naar Davao gegaan om even lekker bij te kleuren op het strand. Op de terugweg nog even door de SM gelopen en hebben hier Belgische wafels gegeten. Vervolgens zijn we met de jeepney weer terug naar de accommodatie vertrokken. Hier hebben we dik anderhalf uur overgedaan, waar je met de van minder dan 45 min. kwijt bent. De langere reistijd is dus, omdat de jeepney overal stopt.
4/5
Vandaag echt helemaal niks gedaan, beetje rond om het huisje gehangen. In de avond werd mij gevraagd of ik twee kippen wilden slachten. Na een lichte aarzeling, toch gedaan. Wel apart omdat je heel langzaam moest snijden, zodat eerst het bloed eruit kon vloeien. Om 20:00 Filippijnse tijd 2 minuten stilte gehouden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
