1ste week.

21/4

Om 10 uur was het dan zover, ik vertrok samen met 6 anderen van de opleiding verpleegkunde, richting de Filippijnen. Na het afscheid vertrokken we om 22:00, met Etihad Airlines naar Abu Dhabi. Een Prima vliegtuig met leuk gekleed personeel. Om de tijd te doden, keek ik een film en speelde ik een paar spelletjes met een afstandbediening ( als controller) die erbij zat.

22/4

Na een vlucht van /- 6 uur kwamen we aan op Abu Dhabi. Op Abu Dhabi moesten /- 3 uur wachten, om vervolgens het vliegtuig richting Manilla te pakken om 10:10. Na een vlucht van bijna 9 uur, kwamen we om 23:00 aan op het vliegveld van Manilla.
Na een iets wat ongeorganiseerde rij voor de douane van de Filippijnen, konden we deze passeren na ruim 1,5 uur.

23/4

Hierna zijn we onze koffers gaan halen. Nadat we dit gedaan hadden, kochten we een Filippijnse simkaart, bij een van kraampjes in de aankomsthal. Toen iedereen een eigen nummer had zijn we met de bus naar een andere terminal gereden voor onze laatste vlucht. We vlogen richting Davao met Philippine Airlines. Waar we bij Etihad Airlines nog 30 kilo aan ruimbagage mochten meenemen, was dit bij Philippine airlines nog maar 10 kilo. Ik zat er dan ook 7 kilo overheen, waardoor ik 1400 PHP bij moest betalen, dit is omgerekend ongeveer 23 euro. Om 04.05 uur vertrok dan eindelijk onze laatste vlucht.
Toen we aankwamen om 06.00 was er nog niemand om ons op te halen van het vliegveld. Een half uur later arriveerde Helen samen met Doods ( die eigenlijk Wilmar heet). Ze had de vorige avond een haar verjaardag gevierd en dit was doorgegaan tot in de late uurtjes. Helen is de headnurse van het ziekenhuis en Doods is de chauffeur. Het eerste wat we gingen doen na onze ontmoeting, was richting de Mc Donalds. Hier kwamen we aan rond 06.45 en om 07.00 uur zat iedereen aan een heerlijk vet ontbijtje.
Toen iedereen weer voorzien was van een volle maag, zijn we doorgereden naar Calinan. De snelheid op de weg ligt aanzienlijk lager dan in India. Ondanks dat het af en toe wat chaotisch is door het hoeveelheid aan verkeer op de weg, wordt er veel minder gebruikt gemaakt van de claxon en maakt Doods geen ondenkbare inhaal moves. In het plaatsje Calinan ligt het Isaac T. Robillo Memorial Hospital. Aan het ziekenhuis grenst de accommodatie waar wij verblijven. Na aankomst mochten we even onze kamer bekijken en onze spullen binnen leggen. De kamer waar we slapen is 18 vierkante meter en is bezet met 4 stapelbedden. Verder delen we de accommodatie nog met veel mieren, kakkerlakken, gekko’s enz. Iets wat later kregen we een rondleiding van Helen door het ziekenhuis en werden wij voorgesteld aan een groot deel van de werknemers.
Om 12.00 uur stond het eten klaar voor ons en dit was verrassend genoeg rijst.
Later die middag hebben we Ruben (de eigenaar van het ziekenhuis) ontmoet. Een vriendelijke man die in het kort even heeft uitgelegd hoe het ziekenhuis is ontstaan.

Hierna vertrokken we met Doods en Helen naar het centrum van Calinan, waar we in de supermarkt wat kleine boodschappen konden doen. Bij binnenkomst word je gefouilleerd en moet je je tas inleveren. Om 18.00 ging er een speaker aan in het winkel en werd er een gebed opgezegd gevolgd door een dansje van het personeel van de winkel. Toen we alle noodzakelijke benodigdheden hadden betaald zijn we weer terug gegaan naar de accommodatie. Bij terugkomst stond het avondeten klaar, dit was verassend genoeg rijst.
Na het ophangen van alle klamboes en het douchen (douchen moet met koud water) ging iedereen naar bed. De Temperatuur op de kamer is trouwens prima uit te houden, omdat de kamer beschikt over een airco.

24/4

Rond een uur of 04.00 was iedereen wel weer wakker, dit kwam verder niet door een jetlag, of het feit dat we langs een hele drukke weg slapen, maar doordat Arno aan de Airco had gezeten en hierdoor de temperatuur s’nachts was opgelopen tot 30 graden in de kamer.
Na het ontbijt dat altijd tussen 06.00 en 07.00 uur is, zijn we weer richting Calinan vertrokken. Ditmaal voor het eerst in een tricycle. In een tricycle passen ongeveer 6 mensen en een ritje naar Calinan kost 7 peso p.p. Dit is omgerekend ongeveer 12 euro cent.

Bij terugkomst hadden we een gesprek met Jec Jec, die eigenlijk Jessica heet. Hier moesten we opschrijven wat onze verwachtingen waren. Ook kregen we te horen wat de verwachtingen waren van ons. In de middag hadden we besloten om te gaan zwemmen.

Daarom bracht Doods ons die middag richting het zwembad, genaamd Villa Christina. Heerlijk om hier even wat verkoeling te zoeken, omdat er een gevoelstemperatuur was van bijna 50 Celsius

Toen het zwembad dicht ging, dit was rond een uurtje of 5, zijn we weer met de bus terug richting het ziekenhuis gegaan. Ik heb toen nog even mijn hardloopkleding aan getrokken om een stuk te lopen. Hierbij werd ik echt aangekeken of ik van Mars kwam. In de avond heb ik nog even kunnen skypen.

25/4

vandaag hadden we met iedereen besloten om richting het eiland Samal te gaan om hier te genieten van een weekendje zon, zee en strand. Doods bracht ons er heen met de auto van het ziekenhuis. Jammer was dat de airco van de auto de dag ervoor gesneuveld was en iedereen van de banken afgleed door het zweten. Het was een rit van bijna 2.5 uur voordat we aankwamen bij het pondje die ons naar het eiland zou brengen, waarbij we het eiland in de verte al zagen liggen. Eenmaal aangekomen verbleven we in het Sunset Resort. We hadden twee kamers en gelukkig met airco. Verder deed alleen de douche en de wc het niet. Toen iedereen was omgekleed zijn we richting zee vertrokken.
Die avond bestelden we friet met kip. Hier hebben we zeker 45 minuten op gewacht en ondertussen viel 3 keer de stroom uit. De kip was prima te eten alleen de friet was slap van al het vet dat eraf droop.
Met een aantal hebben we toen nog een drankje gedaan op het strand. Over het algemeen zijn de Filippino’s verlegen mensen. Dit veranderd wanneer er drank in het spel komt, dus om een uur of 1 s’nachts komt iedereen bij je zitten, om je het hemd van je lijf te vragen, maar deze mensen zijn dan zo dronken dat je eigenlijk niet verder komt dan je naam en hoe het gaat.

26/4

Om 08.00 werden we al wakker, omdat toen al de eerste mensen begonnen met de karaoke. Ze zingen dan ongegeneerd vals en ontzettend hard mee. Na het ontbijt zijn we om 11.00 uur naar de Hagamit Falls gegaan. Toegang tot dit park kostte 25 peso (0.42 euro). Schitterend park met allemaal watervallen waar je kon zwemmen of vanaf kon springen. Hier werd je wel gigantisch aangestaard en ook werd je continue gefilmd. Toen we er een uurtje waren, wilde echt iedereen met je op de foto, heel raar om mee te maken dat deze mensen jou zo anders vinden. Bij terugkomst zijn we gaan eten en hebben we nog even in de zee gezwommen.

Die avond hebben we kunnen genieten van een vuurshow, waarbij het vuur je om de oren vloog. Zo erg zelfs dat een meisje haar arm verbrandde en dit moest gaan koelen met ijs. Hierna zijn we door gegaan naar het strand, omdat hier een schuimparty was. Alleen het kwaliteit van het schuim liet iets wat te wensen over, omdat iedereen massaal last kreeg van de ademhaling. Ook hier werd wee ontzettend veel gevraagd of wel op de foto wilden. Later op de avond werden we zelfs het podium op gevraagd. Om 4 uur was het feest afgelopen en zijn we maar richting bed vertrokken.


27/4

Na een korte nacht vertrokken we in de ochtend naar de Monfort bat colony. Dit is de grootste (fruit) vleermuizen kolonie ter wereld. Ik geloof dat het er 2.8 miljoen waren. Je hoorde ze in de verte al en naarmate je dichterbij kwam rook je ze ook. Hierna zijn we nog naar het strand gegaan en om 15.00 uur werden we weer opgehaald door doods. We hebben weer dezelfde rit naar Calinan gemaakt, alleen dan in tegenover gestelde richting.