8ste Week

9/6

Vandaag zou ik eigenlijk stage mogen lopen op de ambulance in Davao, ware het niet dat ik een dag van te voren kreeg te horen dat dit niet door zou gaan. Dat was even een baal momentje. Dus werden het 2 dagen die we vast konden plakken aan het weekend. Verder niet echt veel gedaan die dag.

10/6

Vandaag moesten we ons visum laten verlengen met een maand. Zelden zo gelachen om de regelgeving. Zo mocht Moniek niet naar binnen met haar slippers, maar had ze (ordinaire) slippers gehad met een hakje, dan had het wel gemogen. Na wat rompslomp mochten Arno en Moniek als nog naar binnen. Het verlengen van het visum kostten ons 4000 (66 euro) per persoon. Raar bedrag als je nagaat dat het aanvragen van een visum voor drie maanden maar 30 euro kostten. Dit heeft ongeveer de hele ochtend gekost. In de middag zijn we gaan zwemmen.

11/6

Vandaag ging ik stage lopen samen Senna, Arno en Moniek bij de special minds. Hier zitten 6 kinderen met een verstandelijke beperking. Hier kun je alleen in de avond stage lopen, omdat de kinderen overdag allemaal naar school gaan. Deze instelling was nog wel de mooiste die ik hier in de Filippijnen gezien had. Beneden waren de slaapkamer, woonkamer, mooie keuken en boven was er een gigantische afgesloten activiteiten ruimte. Deze instelling is opgericht door 2 Duitsers en ook Ruben sponsort het een en het ander. Die avond hebben we gewoon wat gespeeld met de kinderen.

12/6

Vandaag gingen we weer naar de special minds en hadden we wat activiteiten bedacht die we konden uitvoeren met de kinderen in de activiteitenruimte. Ik denk dat de kinderen die avond goed geslapen hebben, want het was 1 drukke bedoeling tijdens onze activiteiten.

Later die avond kwam Olivier nog even naar onze accommodatie. Olivier is een verpleegkundige van het ziekenhuis, waarmee wij de Mount Apo gaan beklimmen. Hij had nog even wat informatie voor morgen. Die avond maar niet al te laat naar bed gegaan, want de wekker ging weer om 04:00 de volgende dag.

13/6

Arno, Jolein en ik stonden allemaal op tijd klaar voor vertrek, maar eigenlijk hadden we kunnen weten dat Olivier toch niet op tijd zou zijn. Uiteindelijk vertrokken we, eerst met de tricycle naar het centrum van Calinan, daarna met de Van naar Davao, hier overgestapt op een andere Van, vervolgens werden we met z’n drieën op de motor geplaatst + chauffeur, iets wat maar net paste. Naar +/- een uur met de motor over onverharde wegen kwamen we uiteindelijk aan bij ons startpunt. Na nog geen half uur lopen begon het echt keihard te regenen. De paden waarop wij liepen veranderde in snelstromende rivieren en alles werd glad. Na we even hebben geschuild voor de regen zijn we toch maar gaan lopen door de regen en kwamen we zeiknat aan bij camp 1. Dit lag op 1800 meter hoogte midden in het bos. Na het opzetten van de tent zijn we wat gaan eten. Dit was rijst met kip. Hierna zijn we gaan slapen. Dit viel niet mee, we lagen op de boomwortels (want een luchtbed of iets wat daar op lijkt waren we vergeten) en het was ontzettend koud. Het werd een moeizame nacht.

14/6

Om een uurtje of half 6 in de ochtend mochten we weer opstaan en zouden we naar de top van de Mount Apo gaan. Ik had geen droge kleding verder bij me, dus de natte kleding maar aangetrokken en gegaan. Na ongeveer een uur lopen waren we eindelijk het bos uit en kwamen we terecht in een rotsachtig gebied. Door een aantal zwavelbronnen, rook het de gedurende rit naar boven wat minder. 20 minuten van de top verwijderd hebben we onze lunch genuttigd bij een meertje. Dit was rijst met een worstje. Toen we onze buikjes weer rond hadden gegeten zijn we verder gegaan. Olivier bleef bij het meertje, omdat hij uitgeput was en het niet zag zitten om verder te gaan. Wij zijn toen verder gegaan met de gids naar 3000 meter hoogte. Eenmaal aangekomen had je een schitterend uitzicht van wolken. Het weer zat niet helemaal mee, dus je had geen oneindig uitzicht. De weg naar beneden was niet veel minder zwaar dan de terug weg. Je gleed continue weg door los liggende stenen. Even later begon het ook nog te regenen en werd alles weer opnieuw glad en werd het parcours nog zwaarder. Toen we eenmaal weer terug het bos waren werd het er ook niet beter op, omdat we de ene glijpartij na de andere hadden. Vooral Arno spande hiermee de kroon, wat een aantal hilarische filmpjes heeft opgeleverd. Toen we weer terug waren bij de tent, waren we weer opnieuw doorweekt. Ondertussen hadden we ons al 2 dagen niet kunnen douchen en echt veel lekkerder gingen we er niet op ruiken. Gelukkig was er wel een (mini) waterbron waar we flesjes water vullen en ons een beetje konden wassen. Die avond mochten we weer lekker onder ons deken kruipen en kou lijden tot de volgende ochtend.

15/6

De ochtend werd ik wakker met op beide heupen een blauwe plek van het rollen in de nacht over de boomwortels. Het was onze laatste dag alweer en het had weer hard geregend. Na het opbreken van de tent zijn we aan onze terugreis begonnen. Weer mijn natte kleding aangetrokken en wegwezen. Het pad waarover we liepen was eigenlijk onbegaanbaar en nog erger dat gisteren. Het was een grote glijbaan naar beneneden en niemand werd gespaard. Met allemaal een vieze kont van het glijden kwamen we weer heelhuids beneden aan en hebben we daar wat gegeten. Daarna mochten we weer de motor op en weer lekker een uurtje hobbelen over de wegen. Ditmaal brachten ze ons naar een busstation waar wij de bus namen richting Davao. Onderweg werden alle mannen er nog uitgehaald voor een controle die werkelijk nergens opsloeg. We moesten de bus uit een militair liep naar binnen en weer naar buiten, waarop wij vervolgens weer naar binnen mochten. In Davao aangekomen hebben we een Jeepney genomen terug naar Calinan. Helemaal kapot kwamen we aan en het duurde dan ook niet verschrikkelijk lang voordat we op bed lagen.