Bezoek aan Amritsar.

4/4

5 minuten na aankomst in het ziekenhuis had een vrouw van het personeel zich gestoten ergens aan. In plaats van een ibuprofen of iets anders waarmee je de pijn enig sinds kunt onderdrukken kreeg ze gelijk een injectie met een verdovend effect.

Later die ochtend kwam er een meisje (ongeveer een jaar of 4) binnen die een paar dagen terug was gevallen op haar gezicht. Het meisje had een aantal hechtingen zitten van haar mond tot haar neus. Toen ze binnen kwam begon ze vrijwel direct te huilen en tot overmaat van ramp mocht haar vader er niet bij blijven. Er werd niet heel veel gedaan om het meisje te kalmeren. Het oude verband werd eraf gehaald en werd vervangen door pleisters.

In de middag werd er een man binnen gedragen met een aantal flinke wonden op zijn voet waar het pus uitliep en op de vloer terecht kwam. De beste man werd direct weggestuurd omdat er op deze manier teveel kans was op infectie gevaar bij andere patiënten. Hij werd verwezen naar een ziekenhuis 40 km verder op.

Ik heb nog geen 1 keer in het ziekenhuis gezien dat iemand wegging met 1 soort medicijn. Alle patiënten krijgen toch gauw wel meer dan 6 verschillende soorten medicijnen mee naar huis. Ik vraag me wel eens af of ze dit echt nodig hebben of dat het meer is voor de winst.

5/4

De man (van 2 vingers nog maar de helft over had) die 2 dagen geleden kwam voor het verwijderen van zijn hechtingen en nu kwam voor een nadere wond behandeling had na afloop ook nog wel een andere klacht. Dit was een bult op zijn voet, waar naar goed hard knijpen het pus uitstroomde.

Iets wat later kwam er een man binnen waarbij ik de hechtingen kon verwijderen dit gaat net iets anders dan in Nederland maar is verder een prima manier. Jammer was dat het schaartje waarmee ik de hechtingen door moest knippen ontzettend bot was.

Oude röntgenfoto’s worden gebruikt als dossier map om zo de papieren van de patiënten bij elkaar te houden.

Later die middag ben ik weer naar het festival gegaan met 2 andere mensen van het ziekenhuis. Dit was de laatste dag van het festival en als afsluiting was er een soort van worstel wedstrijd. Helaas kwam de regen om een uur of 4 met bakken uit de lucht en werd het afgelast. Dus hebben we maar iets te eten gehaald en zijn we in de auto gaan zitten. Na de regenbui kon je goed zien dat het bij de bergen flink gesneeuwd had, omdat deze logischer wijs een stuk witter waren geworden.

6/4

En ook vandaag was hij er weer, de man met de wond op zijn voet die niet wil genezen door de diabetes. Zelf vond hij het wel goed gaan, want toen hij er naar keek maakte hij de opmerking “good”. Ik zag het ‘’good’’ gedeelte er niet zo van in en ook zag ik geen verbetering met 2 weken geleden.

Waar ik soms iets meer moeite mee heb is de snelheid waarmee alles moet. Alles moet snel omdat de volgende patiënt als weer klaar staat. Dus even rustig de tijd nemen is er vaak niet bij.

Als je naar de wc moet in het ziekenhuis doe je dat ook alleen als je echt heel nodig moet, want de stank daar is echt niet te normaal en het stikt er van de vliegen. De vloer is altijd nat en of dit nou is van het water of andere vloeistoffen dat zou ik echt niet weten.

Het ziekenhuis heeft ook een lab waar ik vandaag voor het eerst even heb gekeken. Taken hier zijn vooral dingen op kweek zetten, bloedgroepen bepalen, bepaalde ziektes vastleggen enz.
Hierbij merk je wel dat er meer een protocol wordt gevolgd en is er meer structuur in vergelijking tot de zorg van de patiënten.

Waar ik me ook nog steeds over kan verbazen is de kleding die personeel draagt in het ziekenhuis en dan vooral de dikte en het aantal lagen dat over elkaar wordt gedragen. Ik zal even een voorbeeld geven, een man van het personeel droeg vandaag een t-shirt (misschien hier onder nog een hemd, maar dat kon ik niet zien) met daarover een blouse (lange mouw) met daarover een body warmer met daarover een ziekenhuis jasje (lange mouw) terwijl ik me al helemaal kapot kan zweten met alleen een blouse (korte mouw) aan. Terwijl ik deo bij me heb die me voor 48 uur zou moeten beschermen. Als dit 2 uur is heb ik mazzel.

Die avond ben ik weer gaan fitnessen met Afjal. Bij aankomst leggen de meeste mensen de mobiel op het bureau van de eigenaar. Alle telefoons zijn van het merk Nokia en hebben allemaal de zelfde ringtone. Dus als er dan een mobiel afgaat loopt iedereen naar het bureau om te kijken of het zijn mobiel is die afgaat.

7/4

Vandaag heerlijk uitgeslapen tot ongeveer 12 uur. Daarna maar even wat kleren gaan wassen en mijn kamer opgeruimd (was een beetje een bende geworden) omdat er morgen nieuwe vrijwilligers bijkomen. Voor de rest nog even naar Palampur geweest.

In het middag uur was ik even naar het dak gelopen. Toen ik aankwam vlogen er duizenden kleine insecten in de lucht. Hierdoor kwamen er ook automatisch vele soorten vogels en apen op af. Was erg indrukwekkend om te zien.

8/4

vandaag arriveerde de nieuwe vrijwilligers om 07.00. Toch maar even mijn bed uitgekomen omdat 2 van de 4 bij mij op de kamer slapen. Ze komen uit een Frans sprekend deel van Canada dus is het Engels ook niet altijd even vloeiend. Ze volgen de opleiding fysiotherapie en gaan werken in de kliniek waar Afjal ook werkt. De rest van de dag heb ik ze een beetje rond geleid in de accommodatie en rondom de accommodatie.

9/4

Vandaag was de meest hectische dag, er werden standaard 2 mensen in de zelfde kamer geholpen en na 30 min was er even een werk overleg waar ik verder weinig van mee kreeg.


Ook weer wat prijzen gezien, zo kost een echo 9.62 euro
Röntgenfoto 2.62 euro
En een bed kost per nacht 5.24 euro.
Het is me nu ook duidelijk waarom de meeste mensen ging verdoving krijgen, simpelweg omdat je hier extra voor moet betalen.

Om 12 uur waren alle patiënten geholpen die kwamen voor een wondbehandeling. Iets wat de hele dag door gaat is het geven van injecties, iets wat ik altijd nog een leuke bezigheid vind.

Toen ik terug kwam was er nog een vrijwilliger gearriveerd uit Groot Brittannië. Zijn naam is Sandeep en zijn ouders zijn geboren in India waardoor hij de taal Hindi redelijk beheerst. Hij is hier voor 1 week om Engelse les te geven op een school om vervolgens met vrienden zijn vakantie te vieren in Delhi.

In de avond zijn we met alle vrijwilligers gaan fitnessen, grappig om te zien was dat wij als ‘’blanke’’ in de meerderheid waren



10/4

Vandaag was er een jongetje van ongeveer 5 jaar die samen met zijn vader van de motor was gevallen 1 week geleden. Het gevolg hiervan was een flinke wond op zijn hak. Ondanks dat de behandeling er erg pijnlijk uitzag, gaf de jongen geen kick en bleef rustig en aandachtig kijken hoe zijn voet behandeld werd.

De man die er vorige week was voor een behandeling aan zijn grote teen (waar zijn grote teen had moeten zitten) was er vandaag ook weer. Het ging een bergafwaarts, er was erg veel pus en het stonk echt enorm.

In het middag uur kwam er een blonde vrouw binnen van ongeveer een jaar of 25. Grappig om te zien was hoe het personeel hier op reageerde en dan vooral het mannelijke personeel.

Na mijn lunch ben ik met Sandeep naar Palampur gegaan om daar een internet te regelen voor in de accommodatie. Dit koste weer veel tijd omdat je daar allerlei dingen voor nodig hebt, zoals een kopie van je paspoort, pasfoto, adres gegevens en iemand uit India die dit voor je kan bevestigen. Gelukkig was Afjal ook in palampur en heeft hij dit voor mij even kunnen regelen.

12/4

Vandaag voor het eerst niet wezen werken. Ik had de hele dag last van diarree, buikpijn, hoofdpijn, koorts en het gevoel te moeten overgeven.

13/4

Ook vandaag niet wezen werken. Nog steeds het zelfde als gister gelukkig wel in iets mindere mate.

14/4

Vandaag om 05.00 opgestaan omdat we richting Amritsar vertrokken om daar onder andere de golden temple te bezoeken.

We vertrokken rond 05.45 met de taxi. Een kleine 15 minuten later vroeg de gids of we onze paspoorten bij ons hadden. Niemand had die en dit was toch echt noodzakelijk. Maar binnen 10 seconde had de man zich bedacht en was het in een keer geen probleem meer.

De chauffeur was trouwens een goede, hij had een aantal mooie inhaal acties op hoge snelheid, hij reed met bijzonder veel passie en ook was hij erg gedreven om er zo snel mogelijk te zijn.

Om ongeveer 09.00 hebben we ontbeten. Ik had iets besteld met kip, heel erg goed smaakte het niet, maar het was te doen.
Toen we weer vertokken kreeg ik te horen dat ik geen gerechten meer mocht bestellen waar vlees inzat. Toen ik erop door vroeg volgde er verder geen uitleg.
Ook mooi om te zien was dat er op de menu kaart stond ‘’goed en hygiënische eten’’ terwijl de hagedissen over de muren en het plafond kropen en er ongelofelijk veel vliegen zaten.

Toen we Amritsar binnen reden kwamen we in een verkeerschaos terecht die ik nog niet eerder op deze manier gezien had in India. Echt overal waren auto’s, brommers, motoren, fietsers, voetgangers enz.

Toen we dicht bij de bestemming waren stopte we midden op de weg en werden we gelijk belaagd door mensen die van alles en nog wat wouden verkopen. Sommige kwamen bijna de auto in tot groot ongenoegen van de gids. Gelukkig maakte gids duidelijk dat we niks wouden kopen en zijn we richting de temple gelopen. We zijn zeker nog 100 meter achtervolgd.

Op ongeveer 250 meter vanaf de golden temple moesten we onze schoenen al inleveren en liepen we met onze blote voeten over de ‘’schone’’ straten van Amritsar. Vlak bij de temple moesten we onze tassen inleveren. Voordat we naar binnen konden moesten we eerst nog een hoofddoekje om en door een soort van voeten badje.

De golden temple is omringd door water, waar je omheen kan lopen. Voor een goed beeld hoe het eruit zag, zul je even op internet moeten kijken want het is lastig te beschrijven. De golden temple zelf zijn we niet in geweest omdat de wachttijd te lang was en we daar geen tijd voor hadden.

Nadat we onze schoenen en tassen opgehaald hadden zijn we gaan eten in het restaurant ‘’BROTHERS’’. Iets wat ik daar wel geleerd heb voor de volgende keer is om te vragen of ze het eten iets minder scherp gekruid klaar willen maken. Mijn mond stond in brand en het zweet op mijn voorhoofd.

De hele dag kwamen er mensen naar ons toe die met ons op de foto wouden. Na het eten hadden we een uurtje om even door het plaatsje te lopen. In een bepaald opzicht is er ook wel weer een structuur, want we hebben de straat met schoenen en boeken gezien en echt niks anders dan dat. Ik had wel een leuk paar schoenen gezien maar die hadden ze natuurlijk niet in mijn maat. Hierna was het uur voorbij en zijn we richting de grens (Pakistan) gereden naar het plaatsje Attira om hier de wisseling van de wacht te zien.
Toen we hier aankwamen was het ook hier ontzettend druk. Om half 5 ging de poort open en moest je nog ongeveer 400 meter lopen tot de grens. Halverwege word je dan opgehouden door een man op een paard. En moet je wachten tot hij het sein geeft dat je verder mag. Dit is een erg chaotisch gebeuren. Zo mocht ik eerst doorlopen en kwam vervolgens een paard in galop op me af en moest ik weer terug.

Als dan eindelijk het sein wordt gegeven dat de volgende groep mensen mag, begint iedereen te rennen en is het alsof je meeloopt in een uit de hand gelopen demonstratie. Hierna kom je aan bij een detectie poortje die maar blijft piepen, maar niemand die zich daar verder druk om maakt. Hierna word je gefouilleerd, ik hoefde verder mijn zakken niet te legen alleen te vertellen wat er inzat.
Daarna moesten we ons paspoort laten zien die we dus niet bij ons hadden, nadat de gids met de beveiliging gepraat had mochten we als nog doorlopen gelukkig. 20 meter verderop werd er weer gevraagd om het paspoort, de gids was ondertussen niet meer bij ons, maar toen we zeiden dat we die niet bij ons hadden was het geen probleem. Ongeveer 50 meter verder werd er weer gevraagd om mijn paspoort ook nu was het geen probleem hierna werden we nog 1 keer gefouilleerd en dan ben je eindelijk bij de grens. Grens ziet er wel even wat anders uit dan de bijv. de grens tussen Nederland en Friesland. Aan weerzijde heb je tribunes, dit geld voor het Indiaanse deel en het Pakistaanse deel. Continue worden er dingen geroepen door een soort van entertainer waar het publiek dan met vol enthousiasme op reageert. Hierna begint het officiële gedeelte en dan wordt het publiek echt helemaal gek. Het zelfde geld voor het Pakistaanse gedeelte aan de andere kan van de poort. Ook dit is allemaal een beetje lastig uit te leggen, ik heb een aantal filmpjes die ik kan plaatsen als ik terug ben.

Na dit gezien te hebben zijn we weer richting Thakurdwara gereden met ditmaal de gids als chauffeur. Deze reed met nog meer passie dan vorige en de claxon moet bijna wel oververhit zijn geraakt. Met zijn hoofd en armen hing hij het meerderdeel van de rit uit het raam, zodat hij kon gebaren dat mensen voor hem aan de kant moesten, hiervoor gebruikte hij ook de volgende woorden ‘’uncle side please’’.
We hebben de terugweg weer in het zelfde restaurant gegeten als de heenweg. Op de terugweg moest er nog een soort van tol betaald worden. Hierbij ontstond onenigheid waarbij de gids uit de auto stapte om het maar even van dichtbij met diegene de bespreken, naar een woorden wisseling van 2 min kwam hij weer terug in de auto. Omdat ik toch wel nieuwsgierig was geworden wat het probleem was, kreeg ik als antwoord’’ oh this is a part of India’’. We zijn heelhuids aangekomen.

Ik heb een hoop foto’s en een aantal filmpjes van deze dag, die ik bij terugkomst kan laten zien. Om een betere indruk van alles te krijgen.

14/4

Vandaag voelde ik me eindelijk weer helemaal goed. Het enige wat ik gedaan heb is de was en even richting Palampur geweest met de andere vrijwilligers.

15/4

Iets wat een ***nacht gehad omdat de hond weer op volle toeren draaiden en de buren om 5.30 gingen schoonmaken met het nodige geluid.
Bij het ontbijt was er geen beleg, dus aten we droge toast.
Mijn bus stopte niet mijn halte dus kon ik terug lopen van Palampur naar het ziekenhuis.
De rest van de dag ging prima.

Om half 1 kwam er een (spoed)geval binnen, het was een man (ong 30 jaar) die in dronken toestand op zijn achterhoofd was gevallen. Het bloed stroomde er met een redelijk vaartje uit.
De man stribbelde met alles tegen en een infuus was dan ook niet te prikken. Toen eindelijk al het materiaal in de kamer was om onder andere te kunnen hechten werd de man met 5 man vast gehouden. Aan het personeel te zien zei de man ook erg grappige dingen want sommige konden het niet houden van het lachen.
Het hechten ging ook moeizaam omdat hij zijn hoofd maar niet stil kon houden. Hierna werd het laken toch maar even verwisseld omdat deze volledig onder het bloed zat.

16/4

Vandaag heb ik voor het eerst aan yoga gedaan. Echt de meest rare houdingen aangenomen en sommige moest ik geholpen worden omdat ik nou niet echt bepaald lenig ben, dit ging gepaard met een hoop pijn.

18/4
Voor het eerst was ik niet aanwezig op de verjaardag van mijn broertje. Ik moet zeggen dat een heerlijk stuk taart er met groot gemak was ingegaan. Maar gelukkig verveelt de rijst nog niet.

19/4

Munish ( een man van 26 jaar die ook in het ziekenhuis werkt), wou vandaag een oorknopje laten zetten. Dit werd geprobeerd in het ziekenhuis maar het materiaal waarmee dit werd gedaan was veel te bot dus werkte dit voor geen meter. Het resulteerde alleen in een hoop pijn en wat bloed. Dus zijn Munish, Suresh en ik tijdens werktijd (ja dat kan in India), naar een klein plaatsje gereden waarop hij op een enigszins normale een oorbel kon laten zetten.

De gehele dag was er weer geen water, dus maar een douche moeten nemen met 2 koude emmers water. Die ik aan de overkant van de straat heb kunnen halen.

20/4

om 11 was er een man met een hand 2 a 3 keer zo dik als normaal. Hij had last van een infectie en na de verdoving ging de scalpel er in waarna het pus er rijkelijk uitstroomde. Na een kwartier knijpen en drukken is het weer verbonden. De man moet nu dagelijks terug komen omdat nog lang niet alles eruit was.

Terwijl we hier bezig waren hoorde we op de gang een meisje (ong. 4 jaar) huilen, gedragen door haar vader kwam ze de kamer binnen, ze moest nog even op de gang wachten omdat de behandeling van de man nog niet beëindigd was.

Toen de man klaar was werd het meisje op de behandel tafel gelegd. Na het verwijderen van het verband dat om haar voet gebonden was, kon je goed zien wat de schade was die de motor had aangericht die er een uur geleden overheen was gereden. Je zag ook dat een aantal mensen van het personeel wegkeek bij het zien van de wond. De voet was behoorlijk dik en ook de wond was niet mis. Ook hier moesten de ouders op de gang wachten, iets wat niet helemaal in dank werd afgenomen. Ondertussen waren er al röntgenfoto’s gemaakt waarop goed te zien was dat de voet ook nog eens gebroken was.

Omdat het ziekenhuis verder niks met bot breuken doet, moest ze naar een ander ziekenhuis worden gebracht.

Het was bijna het einde van mijn werkdag toen ik iemand van het personeel met een groot geweer door het ziekenhuis zag lopen. Het geval was dat er een aap op het dak zat te rotzooien. Iets wat later volgde er een knal, er werd mij verteld dat dit alleen was om het beestje weg te jagen.


Namaste.