1ste week

Hallo iedereen, een beetje laat. Maar dat komt omdat ik vrijdag ben ziek geworden en de rest van de week tot nu dan geen stroom bij het bureau had.


21/3

Vandaag mijn tweede dag in het ziekenhuis en opnieuw vol verbazing naar dingen gekeken.
Rond een uur of 11 kwam er een vrouw binnen met een abces op haar rechter borst ter grote van een ping pong bal. De mevrouw kreeg een plaatselijke verdoving (de eerste verdoving die ik gezien heb), vervolgens werd de scalpel er in gezet en werd alle vieze rotzooi eruit gehaald. 3 minuten hierna raakte de vrouw buiten bewustzijn. Weer 1 minuut later begon ze wat te brabbelen en te kwijlen. Maar iedereen bleef rustig, ze werd op een andere brancard getild en naar beneneden gebracht. Hoe dit verder is afgelopen weet ik eigenlijk niet eens.

Voor het eerst mocht ik vandaag ook meekijken bij een aantal endoscopieën. De snelheid waarmee dit gebeurde moet een record zijn, ongeveer 5 patiënten in 10 minuten denk ik. Het schoonmaken van het materiaal was dan ook zo gebeurd. Het werd even in een bak met water gedompeld en dan kon het zo weer voor de volgende patiënt gebruikt worden.

Hierna kon ik meekijken hoe er van een wond kleine deeltjes werden afgenomen en opgestuurd werden naar het lab. Ik kan me voorstellen dat dit een hoop bacteriën gaat opleveren en dan niet alleen van de wond. Want voordat ze in een bakje zaten (die van binnen en van buiten wel een keer schoongemaakt mocht worden) , lagen ze eerst nog wel 10 minuten op de tafel.

In de avond bij het eten viel de stroom uit. En als hier de stroom uitvalt binnen de accommodatie zie je echt helemaal niks meer. Gelukkig kwam het binnen 5 minuten terug. Ongeveer 30 minuten later viel de stroom weer uit alleen toen kwam het niet meer terug die avond. Dus ben ik mijn tanden maar gaan poetsen in het licht dat mijn mobiel gaf en naar bed gegaan.

22/3

In de loop van de nacht zal de stroom wel zijn terug gekeerd want de volgende ochtend bij het ontbijt hadden we weer stroom. Wat je ook elke dag ziet als we weer naar het ziekenhuis vertrekken zijn apen. Die zitten hier echt overal en nergens.

Ook komen er elke dag mensen naar het ziekenhuis die bepaalde medicijnen verkopen die goed zouden moeten zijn voor de meeste ernstige ziekten. Ze mogen dan een praatje houden voor dokter Karan en hebben dan vaak een boekwerk mee met uitleg en het medicijn zelf. Heel geïnteresseerd lijkt hij vaak niet, want ondertussen praat hij gewoon door met de patiënten, personeel en degene aan de telefoon.

De kamer waar de kleine ingrepen worden verricht ligt vaak aan het einde van de dag vol met glas scherven (dit vooral door het openbreken van ampullen), op zich is dat geen probleem als niet iedereen hier op blote voeten en/of (teen)slippers zou lopen. Toch heb ik pas 1 keer gezien dat iemand in een stuk glas trapte.

Rond 1 uur die dag ben ik met de bus terug gegaan naar de accommodatie voor mijn lunch. Half 3 ben ik weer terug gegaan met de bus richting het ziekenhuis om mee te kijken bij een operatie die om 3 uur begon.
De operatie hield simpelweg in dat er een gezwel van de lever verwijderd moest worden. 5 minuten voor de operatie liep de vrouw nog gewoon over de gangen van het ziekenhuis. En om 3 uur lag ze met een infuus op de operatie tafel.
Toen de vrouw eenmaal onder narcose was kon de operatie beginnen. De man van de anesthesie ( degene die de vitale functies bewaakt tijdens de operatie), had oranje geverfd haar en had maar zicht met 1 oog. Tijdens het ballonneren (zorgt voor de ademhaling tijdens de operatie) ging zijn telefoon en deze werd natuurlijk opgenomen( ik kan me er nog steeds over verbazen dat op elk moment van de dag de telefoon wordt opgenomen) en de meneer startte een gesprek van +/- 3 minuten. Ongeveer op de helft de operatie wenkte de man mij naar zich toe en gaf aan dat ik het ballonneren even over moest gaan nemen (omdat er op dat moment niet genoeg mensen waren), omdat de infuuszak vervangen moest worden. Onderling was de sfeer ook erg ontspannen, zo werd er rustig wat gestoeid met elkaar waardoor er zelfs bijna een infuus paal omviel.
Gelukkig was de operatie geslaagd is het gezwel succesvol verwijderd.


Na weer een ervaring rijker te zijn ben ik weer naar de accommodatie terug gegaan en zijn we gaan eten. Het eten die avond was rijst net zo als die avond ervoor en die avond daarvoor. Ook eet ik elke middag rijst en in de ochtend eet ik vaak geroosterd brood met boter en jam. Soms is het ontbijt chapattie met daarin groente en aardappelen. Des al niet te min, vind ik het eten erg lekker en houd ik dat makkelijk de rest van mijn verblijf hier vol.

Rond 21.15 viel de stroom weer uit. Na nog wat muziek geluisterd te hebben ben ik daarna maar gaan slapen.


23/3

Vandaag als ontbijt een pap gegeten met echt heel veel klonten. Dit was dan ook het eerste wat ik wat minder lekker vond.

Toen ik het ziekenhuis binnen kwam was al het personeel massaal geld aan het tellen. Ik weet niet precies om hoeveel dit ging, maar het bedrag zag er behoorlijk groots uit.
Vandaag ook voor het eerst een diabetisch indiaanse voet gezien en wat voor een. De man miste zijn grote teen en de wond startte in het midden van zijn voet (de onderkant), deze liep als een soort tunnel onder zijn voet door. De uitgang was zon 5 cm verderop iets voor de tenen. De wond werd vervolgens doorgespoeld met een soort van jodium en weer verbonden..

Ook vandaag voor het eerst een bloed transfusie gezien. Ik kneep de arm van de man dicht en de ander prikte de naald erin om vervolgens het infuus systeem te kunnen aansluiten. Jammer was dat er een aantal vliegen bij zaten.

Op vrijdag worden ook allen röntgenfoto’s bekeken en beoordeeld. Hieruit wordt dan opgemaakt of een eventuele operatie zinvol zou zijn. Omdat de röntgenfoto’s niet op de computer opgeslagen worden/ kunnen worden, is elke patiënt in het bezit van zijn eigen röntgenfoto’s.

Toen ik die dag weer terug naar de accommodatie ging wou ik, na wat gegeten te hebben naar het vrijwilligers bureau gaan omdat de rest van de week op mijn blog te zetten. Helaas ben ik die middag wat ziekjes geworden en moest ik een aantal keer overgeven. De mensen binnen de accommodatie zijn gelukkig wel heel zorgzaam en meelevend en vroegen gelijk of ik naar een dokter wou. Dit aanbod heb ik maar afgewezen omdat ik als Nederlander er niet veel beter op zou worden. De rest van de dag heb ik dan ook maar wat proberen te slapen.

24/3

Ik voelde me weer een stuk beter en heb tot half 1 geslapen. Hierna kon ik gelukkig ook weer wat eten zonder dat dit er gelijk weer uitkwam. Ik heb de dag een beetje doorgebracht in het zonnetje op het dak van de accommodatie. In de avond aten we rijst met curry saus en een van de betere pasta die ik ooit gehad heb in mijn leven + een salade bestaande uit wortel en komkommer. Wat je er ook altijd bij krijgt en erg lekker is, zijn chapatti’s met vaak gekruide groenten die je daar op kunt doen.

Rond een uurtje of 2 riep de kok van het verblijf me bij hem (de man praat geen engels) en met wat hand gebaren liep ik met hem mee naar boven. Op het dak aangekomen zat daar een aap in de boom die hij lokte met een chapattie. De aap reageerde hier direct op en klom uit de boom naar beneden. Ik stond klaar met mijn fototoestel om een perfect plaatje te schieten van dichtbij, ware het niet dat Tommy (de hond van de accommodatie) jaloers werd en zich losrukte van zijn kabel die vervolgens om mijn been klem kwam te zitten waardoor ik viel. Gelukkig viel het allemaal wel mee en hield ik er alleen wat schaafplekken en een iets wat dikke enkel aan over.

25/3

In de eerste week zijn er 2 factoren die je nachtrust behoorlijk kunnen beïnvloeden. Waar je dus even aan moet wennen. En dat zijn:
1: De muziek (niet echt mijn soort muziek) die elke ochtend vroeg en hard wordt opgezet.
2: De hond Tommy, die de hele nacht aan het communiceren blijft met andere honden in de omgeving. De ene keer doet hij dit vanaf het dak en vervolgens hoor je hem weer naar beneden rennen en gaat hier zo verder. En aangezien hier geen ramen zijn maar van dat soort gaas hoor je dat dus extra goed.

26/3

Omdat Afjal elke maandag vrij is, ben ik met de bus naar het ziekenhuis vertrokken. Ik ben blij dat ik er nog net bijpaste en heb nog nooit in zo volle bus gestaan. Ik hoefde me dan ook nergens aan vast te houden omdat ik klem gedrukt stond tussen de mensen.

Vandaag was hij er weer de man met de diabetisch voet. De wond zag er nog precies het zelfde uit, dus ik denk dat ik hem de rest van mijn verblijf hier tegen blijf komen in het ziekenhuis.

Waar je ook voor moet oppassen in het ziekenhuis is dat je niet met je witte kleding langs een muur loopt of er tegen aan gaat leunen, want dan is je witte kleding ineens zo wit niet meer. Heb hier ervaring mee, en wel meer dan 1 keer.

Rond 13.00 uur kwam de vrouw binnen die afgelopen woensdag buiten bewustzijn raakte na het verwijderen van een abces. Gelukkig ging het goed met haar en kwam ze terug voor nadere wond behandeling. Het gat dat hierdoor was ontstaan, werd nagekeken door dokter Karan en afgeplakt.

Na de lunch van 15.00 ben ik naar het bureau gegaan voor internet alleen jammer genoeg zat het bureau zonder stroom. Dus kon ik de rest van de week er nog niet opzetten.
Rond 17.00 ben ik met Afjal naar Palampur gegaan om samen te fitnissen en om mijn beltegoed op te waarderen. Ook dit gaat even wat anders.

Bij het aanvragen van een simkaart moet je iets van legitimatie bij je hebben en een pasfoto. Beide had ik niet dus heeft Afjal het maar geregeld. Je krijgt dan vervolgens een stapels met telefoonnummers waar uit je kunt kiezen, 8626880954 leek mij wel een mooi nummer. Als je je nummer eenmaal gekozen hebt dan heeft man achter de balie een bakje met telefoons staan waarmee hij je simkaart kan activeren, dit duurt ongeveer 10 minuten.
Als je beltegoed op is, dan ga je weer naar dat zelfde winkeltje en zeg je hoeveel je er op wilt hebben. Je moet dan je eigen nummer op een andere telefoon intoetsten waardoor je vlak daarna een sms op je eigen mobiel binnen krijgt dat het opwaarderen is gelukt.

Voor het fitnessen liet Afjal zijn moskee nog even zien waar hij een aantal keer per dag bid. Ik ging met hem mee en hij legde mij alles uit.
Eerst hebben we onze handen gewassen daarna, onderarmen, neus, mond, oren, nek en de voeten. Eenmaal binnen duurde dit ongeveer 15 minuten en deden we dit samen met een tiental andere mensen.

Na het fitnessen zijn we weer terug gegaan naar de moskee omdat er 5 keer per dag gebeden moet worden. Dit keer was het een stuk drukker. Na het bidden gingen we met z’n allen in een kring zitten en een man ( de man had een flinke baard, alleen de voorkant van zijn gezicht was zichtbaar omdat hij een soort wit gewaad droeg) vertelde een verhaal, waar ik niks van begrepen heb. Na afloop was de man denk ik toch erg blij dat ik er was en gaf me een omhelzing met kus in mijn nek. Hij begon een heel verhaal te vertellen waar ik ook erg weinig van mee kreeg omdat zijn engels erg gebrekkig was, het woord Allah kwam er wel vaak in voor. Omdat Afjal bleef praten met andere mensen in de moskee, bleef deze man tegen mij praten en gaf me nog een omhelzing weer gevolgd door zon heerlijke harige smakker in mijn nek.
Toen we eindelijk wouden gaan kwam de man weer naar me toe en sprak met Afjal, waarop hij zich vervolgens weer tot mij richtte en me weer een omhelzing gaf en de rest. Een beetje ongemakkelijk was het wel.

Ondertussen was het al donker geworden toen we weer met de motor richting de accommodatie vertrokken. Nou vind ik overdag achterop de motor zitten al niet zon pretje in India. Wat nog erger is, is achterop een motor zitten in India als het donker is. De lampen van de motor waren erg slecht en de wegen zijn niet verlicht. En nu het lekker rustig was kon Afjal ook even lekker gas geven, hij verzekerde mij dat hij alle scheuren, gaten en andere gebreken in de weg uit zijn hoofd kende. Nou met dat gezegd te hebben voelde ik me in 1 keer echt compleet op mijn gemak gesteld.

In avond hebben we nog even film gekeken en daarna ben ik gaan slapen.

Groetjes Martijn